O wojownikach Słowian – Igor Górewicz

Opis

Igor D. Górewicz „O wojownikach Słowian. Drużyny i bitwy na lądzie i morzu”

„Szczep ten biegły był w walkach na lądzie i na morzu, przyzwyczajony żyć z łupów i grabieży, dzięki swojej jakby wrodzonej dzikości zawsze pozostawał nieujarzmiony”.
Herbord

O Słowianach nie trzeba pisać „ku pokrzepieniu serc”, by ukazać oryginalność ich kultury i wojskowości. Wystarczy pokazać wspaniałe znaleziska i zapisy źródłowe. Tam wszystko jest! Bohaterstwo, zdrada, taktyka, spryt, szczęk mieczy, świst cięciw.

Dzięki nim przeniesiemy się na pogańskie bagna, do pradawnej puszczy i warownego grodu, by obserwować wczesnośredniowiecznych Słowian w ich naturalnym środowisku. Rozprawimy się z mitem o tym, że nasi przodkowie lubowali się w pokoju, powłóczystych szatach, garnki lepili i chwytali się ino kamiennych narzędzi, bo żelazo to wojna, a Słowianie wojen nie znają.

Przedstawimy organizację drużyn od Rusi przez Morawy, Czechy, Polskę, do Połabia, z ich otrokami, junakami i wiciędzami. Czy faktycznie wszędzie zatrudniano tzw. „wikingów”, by Słowianie mogli wojować i organizować społeczeństwo? A może to Słowianie uczestniczyli w międzynarodowych rozgrywkach i wieloetnicznych grupach zbrojnych?

Zarysujemy specyfikę taktyki wojennej piechoty, kawalerii i sił morskich. Prześledzimy jej zmiany i kontynuację od VI do XII wieku. W gęstwinie zaczają się zwiadowcy i dywersanci, do strzału złoży się strzelec wyborowy, piechota zachowa zwarty szyk, na flankach uderzy ciężka kawaleria pancernych, do walki szykować się będą załogi łodzi by na końcu przy nabrzeżu desantować siły inwazyjne.

Spis treści

Wstęp

Część I. Wojownicy

Rozdział 1: Lud pokój miłujący?
Porywczy…
…Wojowniczy…
…Nadzy, ale magią chronieni…
…Wręcz szaleni…
…I do tego okrutni

Rozdział 2: Wojsko i drużyna
Od „wszyscy na huraaa” do „niech co krwawy hegemon?!”
Od masy do sił elitarnych
Pojęcie drużyny
Od plemienia do państwa
Nad złoto cenniejsza – drużyna w krajach słowiańskich
Ruś
Wielkie Morawy i Czechy
Nad Bałtykiem – Pomorze i Połabie
„Bbecikowe”, z.U.S. I „500+” – casus drużyny Mieszka I
Drużyna a inne formacje
Trzykroć po dziesięć – liczebność i struktura wewnętrzna
Ilu ich było?
10, 30, 300, 3000

Rozdział 3: Co z tymi wikingami?
Cmentarzyska drużynników – swoi czy obcy?
Lutomiersk
Ciepłe
Bodzia
Kastowa tożsamość
Gospodarze vs goście – (niepełna) lista obecności
„Nasi tu byli”
Ramię w ramię z Niemcami
Dania i Jomswikingowie

Część II. Taktyka a uzbrojenie

Rozdział 4: Partyzanci za króla Ćwieczka, czyli najdawniejsi Słowianie na wojnie
Agresywni i przebiegli
Szpiedzy tacy jak my
Pre-taboryci
Obleganie miast i… budowanie łodzi
Pod murami drugiego Rzymu
Z wizytą w Salonikach
Podsumowanie

Rozdział 5: Taktyka wojny lądowej
Broniąc młodych państw
W nieprzebytych puszczach polski
Morawy – najlepszą obroną jest atak
Połabskie bagna
Piechota, ta szara piechota
I znów te połabskie bagna
Reknica/Raksa 955 r.
Nihil novi
Łączyn 929 r.
Konserwatywne Pomorze
Ułani werbują
Komu konia?
Polska
Połabie
Czesi
Współdziałanie rodzajów broni – casus polski
„Tak skończył Wichman” 967 r.
„Mieszko sztuką zwyciężył” – Cedynia 972 r.

Rozdział 6: Architektoniczne elementy obrony
Grody
Budowano…
…I dobywano
Budujemy mosty…
Wszystkie mosty prowadzą do grodu
Mosty – fortece
Mosty pontonowe

Rozdział 7: Bitwy morskie
Na rzekach…
…I na morzu
Mały może więcej – wczoraj i dziś
Tak było…
…I można tego dowieść
Uzbrojenie marynarki i piechoty morskiej
Ekskurs: Konungahela 1136

Spis ilustracji

Cytowana literatura

„O wojownikach Słowian” jest opowieścią wprowadzającą do książki „O broni Słowian. Na wojnie i w kulturze.” Gdy bowiem zrozumiemy, jak tworzono armie i w jaki sposób wojowano, łatwiej pojmiemy dobór uzbrojenia.

Miejsce wydania: Poznań, Szczecin
Data wydania: 2019
Język: polski
Liczba stron: 260
Format: B5
Oprawa: twarda
ISBN: 978-83-663-8173-5
Wydawca: Wydawnictwo Poznańskie, Wydawnictwo Triglav