Tęsknica – Anna Sokalska

2 opinie dla Tęsknica – Anna Sokalska

1. 

   Oceniono 5 na 5

   BEATA IGIELSKA – 24 grudnia 2023

   Rzadko sięgam po powieści z elementami fantastyki. Po prostu nie moja bajka. Jednak lektura „Tęsknicy” Anny Sokalskiej, którą zamierzałam zostawić sobie na bożonarodzeniowy czas, tak bardzo mnie wczoraj pochłonęła, że zarwałam noc. I nie żałuję!
   Było to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, więc nie wiedziałam, czego się spodziewać.
   Dostałam w prezencie niemal 300 stron ekscytacji i wyciszania na zmianę. Było też miejsce na refleksje, a nawet na odrobinę poczucia humoru.
   Ale po kolei…
   Akcja rozgrywa się współcześnie.
   Iga, młoda, ambitna kobieta, pada ofiarą pracoholizmu. Pewnego dnia jej świat się załamuje, gdy z menadżerki w dużej firmie staje się pacjentką szpitala.
   Diagnoza jest jednoznaczna: zawał i wyczerpanie!
   Jak to możliwe?
   Przecież zawsze wszystko się udawało, a choroby serca ponoć dotykają ludzi starszych! I powinny być poprzedzone jakimiś znakami ostrzegawczymi!
   Okazuje się, że niekoniecznie…
   Iga decyduje się ratować swoje zdrowie i wyjeżdża na wieś, do miejsca zwanego „Pomiędzy”.
   Wita tam ją młoda kobieta, Nadzieja, uznawana przez mieszkańców okolic za dziwaczkę i znachorkę.
   Pewnego dnia Nadzieja znika…Iga zgłasza jej zaginięcie, ale wszyscy, łącznie z policją, lekceważą jej niepokój. I wtedy w życiu Igi zaczynają dziać się rzeczy, o jakich – cytując klasyka – nie śniło się filozofom.
   Iga wkracza w świat, który dotąd znała tylko z baśni i podań. Otwiera się przed nią przestrzeń, w której wszystko może się wydarzyć.
   W wielkim i gęstym lesie czekają na nią dobre i złe siły. To postacie mogące uratować albo zabić…
   Komu zaufać? Może trzeba zdać się na intuicję i przypadek?
   O ile pierwsza część powieści, realistyczna, opisujące pracę i problemy Igi, momentami wydawała mi się nieco nużąca, to późniejsze perypetie bohaterki wciągnęły mnie niczym wir.
   Stały się baśnią da dorosłych. Intrygującą, bo jednak wciąż dotyczącą ludzkich doznań, lęków, nadziei, marzeń…
   Autorka ciekawie wplotła w treść elementy ludowej demonologii. Tytułowa Tęsknica to tylko jedna z postaci. I nie tylko postać, ale także stan ducha, któremu Anna Sokalska poświęca sporo miejsca. Robi to bardzo sugestywnie. Na tyle, że śledząc losy Igi, można zadumać się nad własnymi tęsknotami…
   Moją uwagę zwróciły też fragmenty poświęcone snom. I nie chodzi o ich symboliczne odczytywanie czy konfrontowanie z sennikami.
   Autorka w intrygujący sposób pisze o mocy snów, ich wpływie na nas oraz możliwości sterowania snami i panowania nad nimi.
   Cóż jeszcze?
   Może tyle, że zakończenie zaskakuje (a to lubię!) i nie pozwala przestać myśleć o książce nawet po odłożeniu jej na półkę.
   Plusem są też sugestywne opisy przyrody, które współgrają z przeżyciami bohaterów. Cenię taki język i umiejętność takiego obrazowania.
   Tak naprawdę nie mogę napisać zbyt wiele o treści, by nie popełnić śmiertelnego grzechu spojlerowania.
   Po prostu przeczytajcie! I dajcie się ponieść tej magii…
   BEATA IGIELSKA

2. 

   Oceniono 5 na 5

   Mrokiem.zaczytana – 20 marca 2024

   Gdy długoletni pracoholizm, spotyka się z nałogami, nie trudno o sprzeciw własnego organizmu. Iga niedawno przeszła zawał. Jej czterdziestoletnie życie przez chwilę zawisło na włosku, a teraz, tylko od niej zależy, jak się to dalej potoczy. Kilkumiesięczny urlop postanawia spędzić w niewielkim gospodarstwie pod lasem o nietypowej nazwie – „Pomiędzy”. Szybko zaprzyjaźnia się z Nadzieją – nieco tajemniczą właścicielką tego wyjątkowego miejsca. Czas, jakby się tutaj zatrzymał. Seria dziwnych zdarzeń, a także niespodziewane zniknięcie Nadziei, zmienia wszystko w życiu Igi. To dopiero początek…
   **
   „Tęsknica” to książka, która zostaje w głowie. To książka pełna emocji, tajemnicy i magii. To jakby baśń, która łączy realizm, słowiańskie tajemnice, melancholię i przecudne opisy przyrody. Przez Tęsknicę się płynie. Powoli, esencjonalnie, pochłaniając kolejne słowa, zdania i przemyślenia, które wybrzmiewają na stronicach. Mała wioska, przesądni ludzie, rytuały i las. Taki ciemny, wilgotny, pełen dźwięków i szelestów. Jestem zauroczona, jak mało kiedy. Jest tu mrocznie, tajemniczo i niepokojąco, ale jednocześnie pięknie i fascynująco. Gdzieś przeczytałam, że tą książką się nasiąka. I naprawdę, coś w tym jest. Polecam